میلگرد (مخفف نوار تقویت کننده) ، که در هنگام جمع شدن به عنوان فولاد تقویت کننده یا فولاد تقویت کننده شناخته می شود ، نوار فولادی یا مش سیم های فولادی است که به عنوان دستگاه کششی در بتن مسلح و سازه های بنایی مسلح برای تقویت و کمک به بتن تحت کشش استفاده می شود . بتن در زیر فشار قوی است ، اما دارای مقاومت کششی ضعیفی است. میلگرد به طور قابل توجهی مقاومت کششی سازه را افزایش می دهد. سطح قیمت میلگرد اغلب با دنده ، شاخک یا تورفتگی "تغییر شکل" داده تا پیوند بهتری با بتن ایجاد کرده و خطر لغزش را کاهش دهد.
رایج ترین نوع میلگرد فولاد کربنی است که به طور معمول از میله های گرد نورد گرم با الگوهای تغییر شکل تشکیل می شود. انواع دیگر موجود در دسترس شامل فولاد ضد زنگ و میله های کامپوزیت ساخته شده از الیاف شیشه ، الیاف کربن یا الیاف بازالت است. میله های تقویت کننده فولاد همچنین ممکن است در یک رزین اپوکسی پوشش داده شود که برای مقاومت در برابر اثرات خوردگی بیشتر در محیط های آب شور ، بلکه همچنین سازه های زمینی طراحی شده است. نشان داده شده است که بامبو یک گزینه مناسب برای تقویت فولاد در ساخت بتن است. [2] [3] این انواع جایگزین گران ترند و یا ممکن است از خواص مکانیکی کمتری برخوردار باشند و بنابراین بیشتر در ساخت تخصصی استفاده می شوند که در آن ویژگی های فیزیکی آنها نیاز به عملکرد خاصی را که فولاد کربن تأمین نمی کند ، برآورده می کنند. فولاد و بتن ضرایب انبساط حرارتی مشابه دارند ، بنابراین یک عضو سازه بتونی تقویت شده با فولاد با تغییر دما حداقل تنش دیفرانسیل را تجربه خواهد کرد.
میله های تقویت کننده در ساخت سنگ تراشی حداقل از قرن پانزدهم میلادی مورد استفاده قرار گرفته است (2500 متر میلگرد در استفاده شده است). در طول قرن هجدهم میلادی از میلگرد برای تشکیل لاشه برج کج نویانسک در روسیه استفاده شد که به دستور صنعتگر آکینفی دمیدوف ساخته شده است. چدن مورد نیاز برای میلگرد استفاده شده از کیفیت بالایی برخوردار بوده و تا به امروز هیچ خوردگی در میله ها وجود ندارد. لاشه برج به سقف خیمه دار چدنی آن متصل شده بود ، که با یکی از اولین میله های آذرخش شناخته شده تاج گذاری شده است. با این حال ، فقط در اواسط قرن نوزدهم میلگرد میلگرد با قرار دادن میله های فولادی در بتن ، بیشترین نقاط قوت خود را نشان داد ، بنابراین بتن مسلح مدرن تولید شد. چندین نفر در اروپا و آمریکای شمالی در دهه 1850 بتن آرمه تولید کردند. از جمله این می توان به جوزف لوئیس لامبوت فرانسوی اشاره کرد که قایق های بتن آرمه در پاریس (1854) و تادئوس هایت از ایالات متحده ساخت که تیرهای بتن آرمه را تولید و آزمایش کرد. ژوزف مونیر از فرانسه یکی از برجسته ترین چهره ها در زمینه اختراع و محبوبیت بتن مسلح است. مونیر به عنوان یک باغبان فرانسوی ، قبل از اقدام به ساخت مخازن و پل های بتن آرمه ، در سال 1867 گلدان های گل بتن مسلح را به ثبت رساند.
میلگرد نحوه کار و روش ساخت